Salyangoz

Benim evim bir çalının dibi. Müslüman bahçesinde yaşarım. Kabuğum da kaplumbağalarınki kadar iri. Kimseye yük olmam, kendi içimde barınırım tıpkı onlar gibi. Bir yağmuru bir de komşu kaktüsleri çok severim. Alıcımın fazla olacağını düşünerek en çok yağmurlu havalarda gösteririm kendimi. Fakat o yağmurlarda ben ıslak çalıların arasından geçip gövdemin altındaki toprağın yaylandığını hissederken, aynı kokulu o yağmur, karnını yarar ahiretliklerimin. En acısıysa, onlara üzülmeye bile kalmadan ben de ezilirim ayaklar altında. Yağmurlardan gelmez ölümüm ama benim; yağmur altında ezileceğini düşünen ve birbirlerini ezerek kaçışan insanlardan gelir. Onlar beni görmez ama ben onları görürüm. Kaçamasam da sürünürüm. Nefesimin tükendiği anda ise kendi içime gömülürüm. Onlar beni almaz bu Müslüman bahçesinden ama ben alınırım kendilerinden. Alıp oradan oraya koysalar ellerine yapışmam halbuki. Salyalı bir yaratık olsam da, miniciğim ben, ısırmam etmem kimseyi. Onlar beni anlamaz ama ben onları anlarım. Varlığımdan haberi bile olmayan bu müslümanın bahçesinde yaşarım. Çok sıcak havalarda kurur, çok soğuk havalardaysa donarım. Ekmek istemem, su istemem. İçimde biriktirdiğim su kadarlık ömrüm yeter bana. Ama siz ne olur, vaktinden önce öldürmeyin beni. Kaderim, ıslak topraklarda ayaklarınızın altında serili.